Mówiąc prościej – przecina się kość łokciową, wycina się fragment jej trzonu, a pozostałą część dalszą przykręca się do kości promieniowej.
Istota zabiegu może wydawać się niezrozumiała, dlatego że operację wykonuje się w patologiach nadgarstka,
a wycina się trzon kości łokciowej. Osteotomia (przecięcie kości) w części bliższej pozwala „uwolnić”
nadgarstek, pozwalając na ruchy rotacyjne, konieczne do dobrej funkcji ręki. I właśnie mały zakres
rotacji zewnętrznej nadgarstka występującym w kilku stanach klinicznych jest wskazaniem do zabiegu Sauve-Kapandji.
Jego podstawowym celem jest powrót funkcji rotacyjnej nadgarstka.
Wskazania do zabiegu:
- niestabilność i zmiany zwyrodnieniowe DRUJ
- uszkodzenia chrząstki trójkątnej
- reumatyczne zmiany zwyrodnieniowe stawu nadgarstkowego
Wskazaniami do zabiegu Sauve-Kapandji są zespoły bólowe i ograniczenie ruchomości nadgarstka
związane z patologią stawu DRUJ (distal radioulnar joint, czyli dalszego stawu łokciowo-nadgarstkowego).
Najczęstszym wskazaniem do zabiegu Sauve Kapandji jest stan po uszkodzeniu więzadeł
stabilizujących DRUJ, czego wynikiem jest niestabilność i zmiany
zwyrodnieniowe stawu prowadzące do zmniejszenia rotacji nadgarstka.
Zabiegu naprawcze więzadeł są możliwe, ale nie zawsze dają one dobre wyniki stabilności stawu. Ponadto
wymagają długiego czasu unieruchomienia nadgarstka i łokcia, co jest niekorzystne dla funkcji kończyny
i komfortu pacjenta.
Uszkodzenia chrząstki trójkątnej także można leczyć zabiegiem Sauve-Kapandji.
Chrząstka trójkątna to zespół więzadeł biegnący od głowy kości łokciowej do pierwszego rzędu kości nadgarstka.
Ponieważ w czasie zabiegu wycina się część bliższą kości łokciowej, a pozostawia się głowę,
dodatkowo stabilizując ją do kości promieniowej, zabieg ten wykonuje się bez uszkodzenia tej struktury.
Procedura:
Przez cięcie w kształcie litery V po stronie grzbietowej nadgarstka dochodzi się do głowy kości
łokciowej, uważając po drodze na ścięgno prostownika małego palca i troczek prostownika łokciowego nadgarstka.
Usuwa się chrząstkę stawową z głowy kości łokciowej. Następnie dokonuje się osteotomii trzonu kości łokciowej w miejscu,
gdzie kończy się chrząstka. W wypadku zbyt długiej kości łokciowej koryguje się długość.
Wolną głowę kości łokciowej ustawia się w supinacji i stabilizuje się ją do końca dalszego kości promieniowej
(artrodeza).
Zalecenia pooperacyjne:
Zależą one od stanu śródoperacyjnego i decyzja o nich zależy od operatora. Najczęściej stosuje się
miękkie unieruchomienie przez 7-10 dni i zakaz wykonywania skrajnych ruchów rotacyjnych. Po
tym okresie i ściągnięciu szwów zaczyna się intensywną rehabilitację – maksymalna rotacja powinna
być osiągnięta w ciągu 3 tygodni po zabiegu.
Bibliografia:
Alberto Lluch: The Sauvé-Kapandji Procedure
